Van overleven naar leven

Uit contact
Daar zit ik dan… thuis. Het Coronavirus waait om mij heen. Ik ben elke ochtend trouw aan mijn ‘stilte momenten’. Ik houd het gezin draaiende. Ik maak het huis schoon. Ik maak een ‘to do’ lijstje voor de kinderen. De kinderen moeten – naast hun schoolwerk – toch ook zinnig bezig blijven? Ik kan mijn draai niet vinden in mijn eigen huis. Ik voel me ongemakkelijk. Ik voel me onrustig. Ik wil bezig blijven. Ik wil helpen. Ik wil er zijn voor de ander. Ik bel alvast naar Buurtzorg met de vraag of ik daar als verpleegkundige aan de slag kan gaan. Mijn gedachten draaien maar door, door, dóór. Ik kom in mijn oude vertrouwde overlevingspatronen. Vooral dóór blijven gaan en bezig blijven. Vooral bij de ander blijven. Vooral hard werken, willen helpen en het grote in de wereld willen fixen.

Innerlijke fluisterstem
Dan opeens word ik stil. Ik ga luisteren naar mijn innerlijke fluisterstem. Ik kom bij mezelf. Wat voel ik? Ik voel de angst. Waar gaat dit naar toe? Het virus komt steeds dichterbij. Ik voel de onzekerheid. Hoe lang gaat dit duren? Ik voel verdriet over het feit dat veel van wat ik met hart en ziel heb opgebouwd plotseling wegvalt. Ik voel de ontoereikendheid. Ik kan nu niets meer doen. Ik voel mijn lijf. Ik voel de druk op mijn borst. Ik voel de pijn in mijn buik.

In contact
Ik heet het welkom. Wat een klus om bij mezelf te zijn. Wat een klus om te blijven. Wat een klus om even niet…. Even ben ik bang dat ik verder wegzak in het moeras. Ik blijf er bij. Het gebeurt niet. Ik luister naar mezelf. Ik luister naar mijn lijf. Ik luister naar het ritme van mijn ademhaling. Wees stil… Laat het los…. Wees stil…. Laat het los…. Wees Stil. Zoals Kierkegaard zei: ‘Loslaten betekent tijdelijk het houvast verliezen; niet loslaten betekent voor altijd het houvast verliezen’. Ik mag dan wel niet naar buiten, het is wel toegestaan om naar ‘binnen’ te gaan. Ik blijf stil staan bij mezelf. Ik mag mijn onzekerheid en angst over de toekomst voelen. Ik mag mij uiten bij familie of vrienden. Ik mag bij mezelf blijven. Ik kijk naar buiten. Nu de dagelijkse ‘race’ grotendeels is stilgevallen komt er tijd en ruimte voor zelfreflectie. Ik wil stilstaan bij wat dit allemaal met me doet, wat het verplicht tot stilstand komen met me doet. Ik wil tijd nemen om naar mijn lichaam te luisteren, ook als ik niet ziek ben. Ik wil ‘de verbroken verbinding met mijn zelf’ herstellen. In plaats van deze crisis te doorstaan en te overleven kan ik ook leven!

Leonieke Scheepsma – Develing | 2020